Vistrip Wales 2007

The Lady is the champ en Dick’s finest hour.

Vistrip Wales 23 – 29 september 2007

Begin dit jaar, nadenkend over een bestemming voor onze jaarlijkse vistrip naar Engeland, bracht een tip van Mike Adams ons op weg. Mike die ons in 2006 getrakteerd had op de visrijke rivieren in West en Zuid Yorkshire (zie verslag in The Grayling Journal zomer 2007). Op zijn aanraden namen we contact op met The Wye and Usk Foundation in Wales. Een organisatie die de laatste tien jaar hard gewerkt heeft om de visstand en de visserij op de rivieren in Midden Wales te verbeteren. En met resultaat.
Toen ik Simon Evans van de Foundation, gevestigd in Builth Wells, belde, reserveerde hij meteen drie beats op de Wye. Daarnaast stuurde hij me boekjes met de zogenaamde roving vouchers. Die vouchers zijn verbonden aan het Wye and Usk Passport; je kunt kiezen uit ongeveer veertig verschillende beats op rivieren en meren. Je vult een of meer vouchers in, deponeert die in een kastje en je kunt vissen.

Dus gingen we , Ben Bod, Jan te Moller, Dick Laarman, Rob en Esther Dings en Gert Sluis, goed voorbereid op weg op zondag 23 september. We vertrokken vroeg om op tijd de boot in Calais te halen; van daar is het nog een uur of vijf rijden naar Howey in Midden Wales. De reis verliep voorspoedig; rond negen uur kwamen we aan bij het Acorn Court Country House waar Margaret en Ron Bufton, de eigenaren, ons hartelijk verwelkomden.
Twee mensen, al een beetje op leeftijd, die nog steeds vol hartelijkheid hun gasten ontvangen. De luxueuze, zeer ruime kamers zijn kraakhelder en smaakvol ingericht. Ook de knuffelbeertjes op de bedden ontbraken niet. Meteen werd ons gevraagd of we wel een full cooked breakfast wilden de volgende morgen. Ja, dat wilden we wel. En zo kregen we elke morgen een uitgebreid ontbijt, met alles er op en er aan, zij het dat we het aantal eieren, bacon en worstjes wel wat terug brachten. En voor de lunch kregen we elke dag een heerlijk verrassingspakket mee.

Na het ontbijt op de maandagmorgen eerst naar het kantoor van de Wye and Usk Foundation. Voor nog wat adviezen en om de vergunningen te regelen. Ook om op zalm te vissen, want de Wye en Usk staan bekend als twee klassieke zalm rivieren.
Simon Evans waarschuwde ons al. Als gevolg van de regen zou het water in de middag gaan stijgen en het vissen bemoeilijken. Wij dus snel op weg naar de beat Doldowlod van de Wye bij Lower Ystrad. Waadpakken aan, hengels in orde maken in de regen en vervolgens een paar honderd meter door het weiland naar de rivier. Maar de pret was snel over. Hoog water, bruin en veel bladeren en takken stroomden mee. Lang hebben we niet geaarzeld. Inpakken en naar Llyn Clywedog, een prachtig meer ongeveer veertig kilometer verder, vlakbij Llanidloes. Gelukkig stond de harde wind gunstig en konden we vanaf de kant ons triootje natte vliegen goed in het water krijgen. We vingen daar gedurende de middag twaalf mooie forellen, regenbogen en bruine.

De vraag was natuurlijk wat de volgende dag zou brengen. Geboekt was een andere beat op de Wye, Ty Newedd in het plaatsje Erwood. Voor de zekerheid eerst maar eens kijken. Het water stond wat lager en was iets helderder dan de vorige dag. De moeite waard om te proberen. En dat was een goeie keuze, want op die dag beleefde Dick Laarman zijn finest fish hour. Hij had zijn zalmhengel zorgvuldig opgetuigd, een mooie zelf gebonden Sunray Shadow aangeknoopt en ging aan de slag. Op een plek waar een klein stroompje in de rivier kwam zei een stem in zijn hoofd “hier kan het wel eens gebeuren”. En het gebeurde. Een stevige aanbeet en een spannende dril volgde. Tenslotte, met de hulp van Rob Dings die de zalm vakkundig bij de staart pakte, landde Dick een prachtig exemplaar van 79 centimeter. Zijn eerste ooit.
Trots toonde hij hem aan de camera van Esther, want zonder foto’s krijg je het niet geloofwaardig doorverteld. Daarna werd de zalm gereanimeerd en dankbaar weer vrij gelaten. Verder die dag werd nog een kopvoorn gevangen van 55 centimeter, maar dat was het dan ook.

Op woensdag maakten we voor het eerst gebruik van onze roving vouchers. Onze keuze viel op beats van de rivier de Irfon, beheerd door John, de eigenaar van The Cammarch Hotel in het dorpje Llangammarch Wells. Ook hier weer een gastvrije ontvangst en uitgebreide informatie over de drie beats. Het water was helder, maar nog wel zo’n vijftien centimeter hoger dan normaal. Daardoor stroomde hij niet alleen sneller, maar was ook moeilijker te bewaden. De rivier heeft op veel plaatsen hoge oevers en is dus moeilijk toegankelijk. Door de hoogte van het water en de sterke stroming konden we dus maar moeilijk op veel van de goede plekken komen. Hard werken dus in een overigens mooi landschap. Onze beloning was zeventien vissen, voornamelijk vlagzalm. Gevangen op de nymph en op de droge vlieg.

De volgende dag kozen we er toch maar weer voor om op de meren te gaan vissen. Llyn Clywedog en Llyn Bugeilyn. Dit laatste meer is niet al te groot, hoog gelegen in de bergen en moeilijk te bereiken via een lange weg met diepe kuilen. Het is omringd door moerassig gebied, maar het is er ruim en stil, ver van de drukte van de bewoonde wereld. Het meer wordt bevolkt door kleine, heel donkere bruine forellen met zwarte vinnen. Ze zijn wild, snel en sterk. We splitsten ons in twee groepen en visten om beurten de twee meren. Op Bugeilyn verschalkten we met hele kleine zwarte vliegjes dertien forellen. Clywedog leverde nog eens elf vissen op, waarvan Rob en onze gast Ton Waslander mijn zwager uit Engeland, zes vanuit de boot. Die avond aten we in Builth Wells met Mike en Pat Adams die uit Engeland naar ons toe waren gekomen. In de loop der jaren zijn zij goede vrienden geworden. Mike helpt ons telkens weer bij het zoeken naar bestemmingen en accommodatie. En het is altijd gezellig om met hem over vissen en alles wat daarbij komt kijken te praten.

Op vrijdag gingen we naar de vooraf geboekte beat met de onuitspreekbare naam Cefnllysgwynne, van de rivier de Irfon in het dorpje (nou ja ) Hendre. Charles Picton, de river keeper, ontving ons, ondanks de frisse morgen, in korte broek en op teenslippers. Vriendelijk maakte hij ons met behulp van kaartjes wegwijs en gaf tips waar en hoe te vissen. Weer een prachtig gelegen rivier, omringd door bomen, met hoge kanten en met verschillende eilandjes er in waardoor allerlei stromen ontstaan. Kortom een droom voor een vliegvisser om je daar eens goed uit te leven. Dat er ook vis in zit bleek aan het eind van de dag toen we als resultaat van onze dagelijkse optelsom 34 vissen konden noteren, waarvan heel wat in de range van dertig tot veertig centimeter.

De laatste visdag besteedden we de rest van onze roving vouchers aan de rivier de Ithon in Penybont. Een makkelijk toegankelijk stuk van vijf kilometer, kronkelend door de weilanden. Veel stijgende vis, maar als zo vaak, steeds ver genoeg van je weg om gevangen te worden. En dus ook een aansporing om nog omzichtiger erop af te gaan.
Deze dag was een waardige afsluiting. We telden 53 gevangen vissen, waarvan Esther Dings er vijfentwintig voor haar rekening nam, “so the lady is the champ”. Rob kon haar deze keer niet in aantallen verslaan, al gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat hij die dag de grootste vissen uit het water haalde. We sloten de dag af met een gezellig en zeer smakelijk etentje bij de plaatselijke Thai.

Zondagmorgen stonden we om kwart voor zes op, we moesten de boot van twee uur halen in Dover. Margaret en Ron Bufton waren ook al op en hadden alweer een heerlijk ontbijt voor ons gemaakt. Wat een service. Na een warm afscheid begonnen we in een nog rustig Wales aan de reis van 450 kilometer naar Dover. Dat ging zo voorspoedig dat we ons tegen twaalven meldden bij de incheck balie van P&O Ferries. En bovendien het geluk hadden nog mee te kunnen op de boot van kwart over twaalf. Een tijdswinst van twee uur. Zo kwam het dat we allemaal rond de avondmaaltijd thuis waren. Moe van een lange reis, maar vol goede herinneringen aan een gezellige, mooie, visweek in een prachtig gebied. En met een dankbaar gevoel voor al die mensen die ons daarbij met raad en daad hebben geholpen. We komen er zeker nog eens terug.

Gert Sluis, 21 oktober 2007